Ο Γκάλης με τις 40αρες, ο Μπάνε με το τρίποντο από την σέντρα, ο Γιαννάκης με τα κλεψίματα στον Φασούλα, ο ψηλός που έπαιρνε την μπάλα και την κλότσαγε στην εξέδρα, οι αντρίκειες μπουνιές ανάμεσα σε Γκάλη και Μπάνε. Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για τα ντέρμπι Άρης - ΠΑΟΚ που δεν... ζήσαμε.Η δική μας δημοσιογραφική γενιά πρόλαβε λίγα πράγματα από τα Άρης-ΠΑΟΚ. Δημοσιογραφικά, διότι ως φιλάθλους αυτοί οι αγώνες μας μεγάλωσαν αν και, τουλάχιστον ο γράφων, δεν είδε μπάσκετ λόγω των δύο της Θεσσαλονίκης. Η καλύτερη διαφήμιση ήρθε από αυτούς τους αγώνες και πραγματικά όσοι συνάδελφοι τα έζησαν έχουν τόσες ιστορίες που...δεν μπορούν να τις γράψουν τουλάχιστον μέχρι οι πρωταγωνιστές να φύγουν από το προσκήνιο ή την...ζωή.
Οι θρύλοι ή οι μύθοι γεννήθηκαν εκείνη την εποχή και μεταφέρονται από στόμα σε στόμα με αποτέλεσμα σε κάθε αφήγηση να προστίθεται και κάτι ακόμα.
Πέραν της παραδοσιακής κόντρας Άρη-ΠΑΟΚ σε οτιδήποτε, στο μπάσκετ τα πνεύματα ζεστάθηκαν υπερβολικά όταν έφυγε από τον Άρη ο Βαγγέλης Αλεξανδρής και πήγε στον ΠΑΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του 80 την περίοδο δηλαδή που αναλάμβανε προπονητής ο Γιάννης Ιωαννίδης(για να μείνει αυτή την φορά) στον Άρη. Μέχρι τότε ο Ολυμπιακός πρώτα και μετά ο Παναθηναϊκός δεν έδιναν πολλά δικαιώματα στην Θεσσαλονίκη με εξαίρεση το πρωτάθλημα του 1979 του Άρη. Δεν θα ήταν παράλογο να λέγαμε ότι το ΠΑΣΟΚ βοήθησε ώστε αυτή η κόντρα να γίνει πανελλαδική όταν υποχρέωσε τον Γιαννάκη να αρνηθεί την πρόταση της ΑΕΚ με την οποία είχε συμφωνήσει και να ανέβει στην Θεσσαλονίκη. Αυτό ήταν. Ο Άρης βρήκε το alter ego του Γκάλη και ο ΠΑΟΚ τον λόγο για να βάλει χρήματα στο μπάσκετ.
Θα με συγχωρήσουν κάποιοι από τους δασκάλους στο χώρο αλλά κάποιες ιστορίες είναι για να λέγονται.
Η κατασκοπία πριν από τα ντέρμπι είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε ο Ιωαννίδης έστελνε έξω από το ξενοδοχείο του ΠΑΟΚ τον νεαρό τότε Λάμπρο Σκόρδα και τους φίλους του με ...κοπέλες ώστε να παριστάνουν τα ζευγαράκια ώστε να παρακολουθούν ποιοι παίκτες του δικεφάλου του Βορρά κοιμούνταν αργά, ποιοι είχαν άγχος, ποιοι κάπνιζαν.
Φίλαθλοι του ΠΑΟΚ πήγαιναν φαγητά στα σπίτια παικτών το Άρη για να βλέπουν τους χώρους τους.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που η αστυνομία επισκεπτόταν σπίτια παικτών και των δύο ομάδων πριν από ντέρμπι ακολουθώντας καταγγελίες για ύπαρξη ναρκωτικών. Λέγεται ότι μία φορά πιάστηκε κι ένας. Φοβερά πράγματα αλλά σκεφτείτε ότι μιλάμε για μία μικρή-κλειστή κοινωνία που ζούσε και ανέπνεε για δύο αγώνες τον χρόνο.
Στις εξέδρες του γηπέδου ακούστηκαν τα πρώτα ...σκληρά συνθήματα(για τον Γκάλη και την συγχωρεμένη πρώτη σύζυγό του), συνθήματα με πλάκα(πάρε και το μπάσκετ Βουλινέ, πρόεδρος στον Άρη να είσαι πάντα Λάμπρο Γράντα) και οι ...πρώτες μάνες (Ρήγα...η μάνα σου για να ξεκουραστεί η μάνα του Δουβή, όταν σε μία αναμέτρηση βριζόταν επί μία ώρα ο Σταύρος Δουβής). Οι συγκεκριμένοι διαιητές πέρασαν και αυτοί στην ιστορία με τον πρώτο να...αφήνει τον δεύτερο να αδειάζει συχνά πυκνά το Αλεξάνδρειο μετά από ρίψεις αντικειμένων.
Οι δημοσιογράφοι της εποχής πήγαιναν στο γήπεδο με σκληρά ντοσιέ και βαριά ντυμένοι. Ήταν σχεδόν αδύνατο να γράψουν διότι η μοναδική κίνηση που επαναλαμβανόταν ήταν να κρατάνε το ντοσιέ μπροστά από το πρόσωπό τους και πίσω από το κεφάλι ανάλογα από που έφευγαν τα αντικείμενα.
Όλα αυτά ήταν όμως απλά η γαρνιτούρα διότι η ιστορία των ντέρμπι ήταν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ οι ίδιοι οι αγώνες. Παικταράδες, ήρωες, μορφές του χώρου, προσωπικότητες που δεν είχαν ανάγκη από αναλύσεις κι εξηγήσεις του τί κάνουν στο παρκέ. Με μία ματιά...τους έκανες αφίσα, ούτε καλά παιδιά, ούτε παίκτες του προπονητή.
Ο Γκάλης με τις 40αρες, ο Μπάνε με το τρίποντο από την σέντρα, ο Γιαννάκης με τα κλεψίματα στον Φασούλα, ο ψηλός που έπαιρνε την μπάλα και την κλότσαγε στην εξέδρα, οι αντρίκειες μπουνιές ανάμεσα σε Γκάλη και Μπάνε. Το πρώτο ντέρμπι του Μάικ Τζόουνς με τους 35 πόντους ή πως...άλλαξε ο κωδικός στην Θεσσαλονίκη κι έγινε 032 στην πρεμιέρα του Ρόι Τάρπλεϊ. Ο Δοξάκης που πέρασε στην ιστορία ως ο μοναδικός παίκτης του Άρη που περπατούσε στην Θεσσαλονίκη μετά από ήττα, ομογενείς και «ομογενείς».
Να ξεκαθαρίσουμε ότι ήταν πανέμορφη εποχή αλλά όχι τόσο αγνή αφού οι μεγάλοι της Θεσσαλονίκης λειτούργησαν ως το απόλυτο κατεστημένο, ελληνοποίησαν ακόμα και κακοποιούς με το κράτος να στηρίζει το δίπολο.
Από την άλλη τα πάντα γίνονταν για μία μπασκετική κόντρα. Σκοπός ήταν η νίκη μέσα στο γήπεδο, η δόξα για μία εβδομάδα. Περιουσίες παραγόντων κατασπαταλήθηκαν, παίκτες σταμάτησαν το μπάσκετ, προπονητές χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να πετύχουν αλλά, αλλά, ακόμα και τώρα η αίσθηση είναι για αγώνες που μιλούσαν στην καρδιά μας για έναν απλό λόγο: δύο ομάδες, 10 αθλητές πάλευαν για την νίκη στα ίσια, όσο πιο καθαρά μπορούσαν και πάνω από όλα προσέφεραν θέαμα. Οι χουλιγκάνοι ήταν δευτερεύοντες παράγοντες και οι πρόεδροι τριτεύοντες. Ποτέ δε, δεν πήραν δόξα για ότι συνέβαινε.
Όταν θα σταματήσουμε να θυμόμαστε και θα μιλάμε για το σήμερα, τότε το ελληνικό μπάσκετ θα βρίσκεται πάλι στον σωστό δρόμο διότι χωρίς Άρη-ΠΑΟΚ απλά δεν....
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για το γνήσιο κάποιων ιστοριών ένα ευχαριστώ στον Δημήτρη Καρύδα, τον Άρι Νικολάκη, τον Γιώργο Κογκαλίδη και τον Γιάννη Καραλή.
contra.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου