Το olaPAOK.gr κάνει ένα μίνι αφιέρωμα στη μαύρη μέρα της ιστορίας του ΠΑΟΚ. Σ’ αυτήν που έξι νεαρά παιδιά γεμάτα ζωή σκοτώθηκαν στα ΤέμπηΗ 4η Οκτωβρίου του 1999 δεν είναι απλά μέρα μνήμης, είναι και μέρα τιμής στον... άγνωστο ΠΑΟΚτσή. Τον κάθε ένα από εσάς που τρέχει σε όλο τον κόσμο για να στηρίξει τον λατρεμένο του "Δικέφαλο". Όπως έκαναν τα έξι αετόπουλα που πήγαν στην Αθήνα για να φωνάξουν για τον ΠΑΟΚ κόντρα στον Παναθηναϊκό και στην επιστροφή ο Χάρος τους στέρησε την επόμενη εκδρομή, τη ζωή τους ολόκληρη...
Ο ΠΑΟΚ είχε πάρει ισοπαλία από τον Παναθηναϊκό με γκολ του Νάγκμπε και το ταξίδι της επιστροφής γινόταν με χαμόγελο. Όλα αυτά όμως, σταμάτησαν στις 4:30 τα χαράματα στα Τέμπη. Το τουριστικό λεωφορείο που μετέφερε 77 οπαδούς του ΠΑΟΚ συγκρούστηκε με διερχόμενο φορτηγάκι στην προσπάθειά του να κάνει προσπέραση και ανατράπηκε πέφτοντας σε χαντάκι, σκορπώντας το θάνατο στους φιλάθλους, καθώς και στον οδηγό του δευτέρου οχήματος.
Λίγη ώρα νωρίτερα, στο Βελεστίνο έγινε στάση, όπου αποβιβάστηκαν κάποιοι και πήρε το τιμόνι στα χέρια του ο 19χρονος γιος του ιδιοκτήτη. Από τα συντρίμμια του λεωφορείου ανασύρθηκαν νεκροί οι Χαράλαμπος Ζαπουνίδης 20 χρόνων, Δημήτριος Ανδρεαδάκης 25 χρόνων, Χριστίνα Τζιόβα 18 χρόνων, Αναστάσιος Θέμελης 22 χρόνων, Γεώργιος Γκανάτσιος 22 χρόνων, Κυριάκος Λαζαρίδης 17 χρόνων, καθώς και o Αστέριος Αγκζιώτης 68 χρόνων, ο οδηγός του μικρού φορτηγού που κατευθυνόταν προς τη Λάρισα.
Και οι έξι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ ήταν μέλη του Συνδέσμου Φίλων ΠΑΟΚ Κορδελιού.
Η είδηση μαύρισε τις καρδιές των ανθρώπων του ΠΑΟΚ και των οπαδών του. Όπως προκάλεσε συγκίνηση στους απλούς φιλάθλους όλων των ομάδων.
Όταν η καρδιά σπαράζει...
Το άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" δύο ημέρες μετά το τραγικό συμβάν είναι συγκλονιστικό και κάθε χρoνιά κατ’ επιλογήν σας το παρουσιάζουμε:
"Αφιερωμένο στο Χαράλαμπο, τη Χριστίνα, τον Τάσο, το Γιώργο, τον Κυριάκο, το Δημήτρη και σε όσους έφυγαν από κοντά μας ταξιδεύοντας στους ουρανούς, με τον Δικέφαλο της καρδιάς τους να τους συντροφεύει για πάντα.
Όποιος δεν έχει ταξιδέψει με πούλμαν για να δει την αγαπημένη του ομάδα ν' αγωνίζεται εκτός έδρας, πολύ δύσκολα θα καταλάβει αυτό το σημείωμα. Ημέρα χθες που η Θεσσαλονίκη έθαψε έξι παιδιά της, άκουσα στις συνηθισμένες, κατά τη διάρκεια των τηλεοπτικών ειδήσεων συζητήσεις, μεταξύ γνωστών και φίλων, πολλούς να αναρωτιούνται, κάπως απαξιωτικά: "Τι το 'θελαν, μωρέ να έρθουν στην Αθήνα με τον ΠΑΟΚ;". Και κατά καιρούς, όταν συμβαίνει να έχουμε συμπλοκές φιλάθλων σε διάφορες πόλεις, ακούω τους γνωστούς, τυποποιημένους ανθρώπους να καταλήγουν εύκολα στο "ηθικόν δίδαγμα": "Να δούμε τι ανατροφή έχουν πάρει αυτά τα παιδιά".
Το ταξίδι, λοιπόν, για το παιδί της εξέδρας είναι ένα κομμάτι μονάχα, ίσως και το ωραιότερο όμως, αυτής της συγκλονιστικής του διαδρομής μέσα από τα πιο όμορφα του χρόνια. Ταξιδεύει, γιατί είναι έγκλημα σ' αυτή την ηλικία να παραμένεις στάσιμος. Η ομάδα του είναι πολλές φορές απλώς ένα πρόσχημα.
Στις ποδοσφαιρικές αυτές εκδρομές αναπτύσσεται, όσο πουθενά αλλού, η έννοια της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς συμπαράστασης του ενός προς τον άλλον. Αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε "χαρά της παρέας", μέσα στα πούλμαν των οπαδών είναι χειροπιαστή πραγματικότητα. Το σάντουιτς του ενός ανήκει και στον άλλον. Το "κερνάω μια μπύρα ή ένα αναψυκτικό" είναι ενέργεια απολύτως φυσική, σαν να σκουπίζεις -ας πούμε- τον ιδρώτα από το κούτελο, δεν το σκέφτεσαι, το κάνεις.
Πολλές φορές, όταν ο ένας πει "δεν μπορώ να έρθω αυτό το Σαββατοκύριακο, δεν έχω φράγκα", είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα θα πέσει σύρμα στους υπολοίπους και θα βρεθούν λεφτά. Λεφτά, που κανείς δεν απαιτεί να επιστραφούν ποτέ. Στα ταξίδια τους αυτά -που εμείς οι βολεμένοι βλέπουμε πάντοτε με κακό μάτι- τα παιδιά είναι χαρούμενα. Όπως δεν είναι, δηλαδή, στο σπίτι τους, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην πόλη. Ερωτεύονται, συζητάνε, καβγαδίζουν, λένε σαχλαμάρες, τραγουδάνε, μερικές φορές υπερβαίνουν τα όρια. Εντάξει, αλλά, γιατί είναι έγκλημα να υπερβαίνει τα όρια ένα παιδί 20 χρονών και δεν είναι όταν τα υπερβαίνει ένας πολιτικός 60 χρονών ή ένας δημοσιογράφος 40;
Ειρωνεία! Τη στιγμή που ο μισός πληθυσμός αυτής της τερατούπολης, της Αθήνας, την εγκατέλειπε από το φόβο των σεισμών, αυτά τα παιδιά, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, ήρθαν εδώ. Και σκοτώθηκαν φεύγοντας, όταν οι αλαφιασμένοι Αθηναίοι είχαν πια επιστρέψει. Τη στιγμή της σύγκρουσης κοιμόντουσαν. Ήταν γλυκός ο ύπνος τους, όχι τόσο γιατί ο ΠΑΟΚ πήρε καλό αποτέλεσμα από τον Παναθηναϊκό, όσο γιατί απλώς είχαν περάσει ωραία. Είχαν ζήσει. Δεν είχαν μουχλιάσει, όπως όλοι εμείς. Στο καλό ρε φιλαράκια! Και μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί και τα κασκόλ σας, να τον ομορφύνετε πιο πολύ τον ουρανό".
Δείτε στην ιστοσελίδα του ΣΦ ΠΑΟΚ Κορδελιού video αφιέρωμα από την εκπομπή "Κερκίδα του Σαββάτου".
Πηγη:
olapaok.gr
Ο ΠΑΟΚ είχε πάρει ισοπαλία από τον Παναθηναϊκό με γκολ του Νάγκμπε και το ταξίδι της επιστροφής γινόταν με χαμόγελο. Όλα αυτά όμως, σταμάτησαν στις 4:30 τα χαράματα στα Τέμπη. Το τουριστικό λεωφορείο που μετέφερε 77 οπαδούς του ΠΑΟΚ συγκρούστηκε με διερχόμενο φορτηγάκι στην προσπάθειά του να κάνει προσπέραση και ανατράπηκε πέφτοντας σε χαντάκι, σκορπώντας το θάνατο στους φιλάθλους, καθώς και στον οδηγό του δευτέρου οχήματος.
Λίγη ώρα νωρίτερα, στο Βελεστίνο έγινε στάση, όπου αποβιβάστηκαν κάποιοι και πήρε το τιμόνι στα χέρια του ο 19χρονος γιος του ιδιοκτήτη. Από τα συντρίμμια του λεωφορείου ανασύρθηκαν νεκροί οι Χαράλαμπος Ζαπουνίδης 20 χρόνων, Δημήτριος Ανδρεαδάκης 25 χρόνων, Χριστίνα Τζιόβα 18 χρόνων, Αναστάσιος Θέμελης 22 χρόνων, Γεώργιος Γκανάτσιος 22 χρόνων, Κυριάκος Λαζαρίδης 17 χρόνων, καθώς και o Αστέριος Αγκζιώτης 68 χρόνων, ο οδηγός του μικρού φορτηγού που κατευθυνόταν προς τη Λάρισα.
Και οι έξι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ ήταν μέλη του Συνδέσμου Φίλων ΠΑΟΚ Κορδελιού.
Η είδηση μαύρισε τις καρδιές των ανθρώπων του ΠΑΟΚ και των οπαδών του. Όπως προκάλεσε συγκίνηση στους απλούς φιλάθλους όλων των ομάδων.
Όταν η καρδιά σπαράζει...
Το άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" δύο ημέρες μετά το τραγικό συμβάν είναι συγκλονιστικό και κάθε χρoνιά κατ’ επιλογήν σας το παρουσιάζουμε:
"Αφιερωμένο στο Χαράλαμπο, τη Χριστίνα, τον Τάσο, το Γιώργο, τον Κυριάκο, το Δημήτρη και σε όσους έφυγαν από κοντά μας ταξιδεύοντας στους ουρανούς, με τον Δικέφαλο της καρδιάς τους να τους συντροφεύει για πάντα.
Όποιος δεν έχει ταξιδέψει με πούλμαν για να δει την αγαπημένη του ομάδα ν' αγωνίζεται εκτός έδρας, πολύ δύσκολα θα καταλάβει αυτό το σημείωμα. Ημέρα χθες που η Θεσσαλονίκη έθαψε έξι παιδιά της, άκουσα στις συνηθισμένες, κατά τη διάρκεια των τηλεοπτικών ειδήσεων συζητήσεις, μεταξύ γνωστών και φίλων, πολλούς να αναρωτιούνται, κάπως απαξιωτικά: "Τι το 'θελαν, μωρέ να έρθουν στην Αθήνα με τον ΠΑΟΚ;". Και κατά καιρούς, όταν συμβαίνει να έχουμε συμπλοκές φιλάθλων σε διάφορες πόλεις, ακούω τους γνωστούς, τυποποιημένους ανθρώπους να καταλήγουν εύκολα στο "ηθικόν δίδαγμα": "Να δούμε τι ανατροφή έχουν πάρει αυτά τα παιδιά".
Το ταξίδι, λοιπόν, για το παιδί της εξέδρας είναι ένα κομμάτι μονάχα, ίσως και το ωραιότερο όμως, αυτής της συγκλονιστικής του διαδρομής μέσα από τα πιο όμορφα του χρόνια. Ταξιδεύει, γιατί είναι έγκλημα σ' αυτή την ηλικία να παραμένεις στάσιμος. Η ομάδα του είναι πολλές φορές απλώς ένα πρόσχημα.
Στις ποδοσφαιρικές αυτές εκδρομές αναπτύσσεται, όσο πουθενά αλλού, η έννοια της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς συμπαράστασης του ενός προς τον άλλον. Αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε "χαρά της παρέας", μέσα στα πούλμαν των οπαδών είναι χειροπιαστή πραγματικότητα. Το σάντουιτς του ενός ανήκει και στον άλλον. Το "κερνάω μια μπύρα ή ένα αναψυκτικό" είναι ενέργεια απολύτως φυσική, σαν να σκουπίζεις -ας πούμε- τον ιδρώτα από το κούτελο, δεν το σκέφτεσαι, το κάνεις.
Πολλές φορές, όταν ο ένας πει "δεν μπορώ να έρθω αυτό το Σαββατοκύριακο, δεν έχω φράγκα", είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα θα πέσει σύρμα στους υπολοίπους και θα βρεθούν λεφτά. Λεφτά, που κανείς δεν απαιτεί να επιστραφούν ποτέ. Στα ταξίδια τους αυτά -που εμείς οι βολεμένοι βλέπουμε πάντοτε με κακό μάτι- τα παιδιά είναι χαρούμενα. Όπως δεν είναι, δηλαδή, στο σπίτι τους, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην πόλη. Ερωτεύονται, συζητάνε, καβγαδίζουν, λένε σαχλαμάρες, τραγουδάνε, μερικές φορές υπερβαίνουν τα όρια. Εντάξει, αλλά, γιατί είναι έγκλημα να υπερβαίνει τα όρια ένα παιδί 20 χρονών και δεν είναι όταν τα υπερβαίνει ένας πολιτικός 60 χρονών ή ένας δημοσιογράφος 40;
Ειρωνεία! Τη στιγμή που ο μισός πληθυσμός αυτής της τερατούπολης, της Αθήνας, την εγκατέλειπε από το φόβο των σεισμών, αυτά τα παιδιά, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, ήρθαν εδώ. Και σκοτώθηκαν φεύγοντας, όταν οι αλαφιασμένοι Αθηναίοι είχαν πια επιστρέψει. Τη στιγμή της σύγκρουσης κοιμόντουσαν. Ήταν γλυκός ο ύπνος τους, όχι τόσο γιατί ο ΠΑΟΚ πήρε καλό αποτέλεσμα από τον Παναθηναϊκό, όσο γιατί απλώς είχαν περάσει ωραία. Είχαν ζήσει. Δεν είχαν μουχλιάσει, όπως όλοι εμείς. Στο καλό ρε φιλαράκια! Και μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί και τα κασκόλ σας, να τον ομορφύνετε πιο πολύ τον ουρανό".
Δείτε στην ιστοσελίδα του ΣΦ ΠΑΟΚ Κορδελιού video αφιέρωμα από την εκπομπή "Κερκίδα του Σαββάτου".
Πηγη:
olapaok.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου