Επιστρέφει με ένα δικό της έργο, και μάλιστα «ιντεράκτιβ», χωρίς να παίζει η ίδια, αλλά αναλαμβάνοντας για... πρώτη φορά τη σκηνοθεσία του. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου καταπιάνεται με ένα θέμα που την απασχολεί και μας απασχολεί, προσθέτοντας το χιούμορ της και έχοντας πάντα τον ίδιο στόχο: να κάνει τον κόσμο να γελάσει πολύ. Η ιδέα για τη «Σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη» ξεκίνησε περίπου πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν σκέφθηκε μια φράση που την έκανε να γελάσει πολύ. Την κράτησε μέσα της και σιγά σιγά άρχισε να την ακούει γύρω της και να νιώθει ότι τη μοιράζεται, κυρίως, με τις άλλες γυναίκες.
«Δεν θα σου πω τη φράση» μου λέει ενώ καθόμαστε στο φουαγέ του θεάτρου Χώρα, τη στιγμή που στην αίθουσα έχει ήδη αρχίσει η πρόβα. Ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Κλέων Γρηγοριάδης και η Μαρία Λεκάκη επί σκηνής ανταλλάσσουν τις ατάκες τους... «Είναι μια φράση που συνδέεται με τη γυναικεία σεξουαλικότητα... Τότε όμωςη κοινωνία δεν μπορούσε να τη σηκώσει με τίποτα, θα με έπαιρναν με τις πέτρες.Τώραμπορεί· ελπίζω.Αποφάσισα να γράψω το έργο προ διετίας, και μάλιστα με διαδραστικό χαρακτήρα... Διαδραστικό...», μονολογεί, «τι λέξη κι αυτή,σαν φάρμακο για τα έντερα». Αρα πρόκειται για τολμηρή κωμωδία; «Ναι.Είναι τολμηρή με την έννοια ότι τα παρουσιάζει χωρίς προσωπείο. Οι ήρωες μιλάνε σαν να μην υπάρχει θεατής από κάτω.Ετσι όπως μιλάνε με τους κολλητούς τους... Δεν ήταν δύσκολο στη γραφή του.Είναι δύσκολο στο πώς θα το επικοινωνήσεις, για να νιώσουν όλοι εξίσου οικεία». Θα σοκάρει; «Μα είναι τόσο σοκαριστικά αυτά που ακούμε και βλέπουμε γενικότερα γύρω μας που μια αλήθειαγίνεται όλο και λιγότερο σοκαριστική·μη σου πω ότι γίνεται βάλσαμο».
Με επίκεντρο ένα ζευγάρι στη μεταβατική μας εποχή, η συγγραφέας-σκηνοθέτις της «Σεξουαλικής ζωής» ξετυλίγει το κουβάρι, ενώ ένα τρίτο πρόσωπο, ο ψυχολόγος-σεξολόγος, βρίσκεται εκεί για να ακούσει και να δώσει λύσεις (;) σαν διαιτητής. «Πιστεύω ότι ζούμε στην εποχή τηςμετάβασης και της αλλαγής ρόλων,με επιπτώσεις στη σεξουαλική μας ζωή.Στην εποχή των ελεύθερων επιλογών. Και τώρα που η γυναίκα αποκτά μεγαλύτερο ρόλο, επειδή τον είχε στερηθεί,το κάνει τόσο άτσαλα και βίαια... Δείχνει ότι τα έχει χαμένα. Εγώ κρίνω ότι θέλω να ειπωθεί κάτι τώρα κι όποιος θέλει το ακούει. Εξάλλου το θέατροδεν είναι τηλεόραση, που δεν έχεις την επιλογή...» , προσθέτει, ενώ εξηγεί πόσο πολύ απολαμβάνει τη σκηνοθεσία, γιατί θεωρεί τον εαυτό της ιδανικό σκηνοθέτη για τα δικά της έργα. Αλλωστε έχει μέσα της ένα ένστικτο, «μια βαθιά πεποίθηση», ότι την ώρα που θέλει να πει κάτι είναι και η ώρα του να ειπωθεί... Οπως το είχε κάνει στο ντεμπούτο της, στο πρώτο επιθεωρησιακό της νούμερο, «όταν κορόιδευα τους αριστερούς και τους κουλτουριάρηδες, εκείνους που πηγαίναν στις πορείες. Θυμάμαιμου έλεγαν στην πρόβα ότι θίγω τα ιερά και τα όσια της ζωής μας κι εγώ τους απαντούσα ότι “έφθασε πια η ώρα”...».
«ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ “ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ” ΠΑΡΑ ΣΤΟ “ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ”»
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου ανήκει στους ανθρώπους «της διπλανής πόρτας» και μιλά και γράφει όταν έχει κάτι να πει.Δεν είναι μόνιμη στο σανίδι ή στη μικρή οθόνη, αλλά δίνει συστηματικά το «παρών»- άλλωστε μετρά πολλές επιτυχίες και βιώνει μια «προσωπική» σχέση με το κοινό που την παρακολουθεί,κι ας απέχει μια πενταετία από το «γυαλί»,αφού όπως λέει «σήμερα αισθάνομαι ότι η τηλεόραση είναι σε παρακμή».Προβληματισμένη με την εποχή,ξεκαθαρίζει ότι «εμένα πιο πολύ με αφορούν οι ανθρώπινες σχέσεις από την πολιτική.Η πολιτική με αφήνει παγερά αδιάφορη.Πυρήνας μου είναι και παραμένει ο άνθρωπος.Η πολιτική είναι η κορυφή του παγόβουνου.Οι πολιτικοί δεν είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι.Το πόσο καλά πάμε ως άνθρωποι ξεκινά από το πόσο καλά είμαστε μέσα μας...Να σου ξεκαθαρίσω κάτι: Για μένα επιτυχία είναι η ευτυχία... Δεν με ενδιαφέρει να γελάσει ο κόσμος με ένα αστείο για την κοιλιά του Πάγκαλου... Είναι προτιμότερο να τον κάνεις να γελάσει με τον καθρέφτη του εαυτού του.Για αυτό με ενδιαφέρει το διαδραστικό στην παράσταση- να πει το κοινό τη γνώμη του».
Παραδέχεται όμως ότι σήμερα οι αξίες είναι δυσδιάκριτες «σαν να ψάχνεις μέσα στον σκουπιδοτενεκέ να ξεχωρίσεις το αληθινό».Εντοπίζει την οικονομική κρίση στην κρίση αξιών και τονίζει ότι «ο άνθρωπος έχασε τα στάνταρ του.Παρακατανάλωσε,έδωσε δάνεια,η κρίση αξιών προηγήθηκε...Η μεγάλη αξία της εποχής είναι το κέρδος,τα φράγκα και το πώς θα εμπορευματοποιηθεί το σύμπαν.Φθάσαμε εδώ που φθάσαμε γιατί πρώτα χάθηκαν πρωταρχικές αξίες.Σήμερα»,συνεχίζει,«είναι δύσκολο να διακρίνεις...Μόνο όταν νιώσεις θα καταλάβεις τι γίνεται.Πιστεύω πιο πολύ στο “αισθάνομαι” παρά στο “σκέπτομαι”. Η ουσία είναι το συναίσθημα- η σκέψη έρχεται σαν δεκανίκι».
Προτού επιστρέψει στην πρόβα προσθέτει: «Πέσαν τα ταμπού,οι αναστολές, οι σεμνοτυφίες,τίποτα απ΄ αυτά δεν υπάρχει πια...Ξεσάλωσαν οι γυναίκες,φοβούνται οι άνδρες. Αυτό είναι το στίγμα της εποχής μας.Εγώ παραμένω αισιόδοξη,γιατί ακόμα υπάρχουν συναισθήματα...».
πηγή tovima
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου