Η ζωντανή ενσάρκωση του θηλυκού Μπέντζαμιν Μπάτον επιστρέφει στα 65 της χρόνια στη μεγάλη οθόνη με το μιούζικαλ «Burlesque» και μιλάει στο «thema people» για τις πλαστικές της, τη φιλία της με τη Μέριλ Στριπ, τα δάκρυά της από τις κακές κριτικές και την απέχθειά της στα γηρατειά.
Φοβάμαι τις εισαγωγές όταν δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Και δεν έχουν λόγο ύπαρξης τη στιγμή που καλούνται να περιγράψουν μια περσόνα που για πάνω από 4 δεκαετίες εξακολουθεί να λάμπει, μέσα από παραλλαγές του ταλέντου της και της εμφάνισής της. Απίστευτα ήρεμη και χαλαρή, χωρίς υπερβολές στην κινησιολογία και την έκφραση του λόγου της, πιθανότατα φορώντας περούκα αλλά εντυπωσιακά όμορφη για την ηλικία της στο πολυχειρουργημένο μεν, άψογο δε από κοντά πρόσωπό της, η Σερ μού δίνει το χέρι της πριν καθίσω απέναντί της. Κι εγώ προσπαθώ να μη συνειδητοποιώ και παγώνω από τρόμο το ότι βρίσκομαι αντιμέτωπος με τη μισή ιστορία της παλαιότερης αλλά και της σύγχρονης σόουμπιζ.
- Αν, όπως λέει και η διαφημιστική αφίσα της ταινίας «Burlesque», χρειάζεται ένας θρύλος για να δημιουργηθεί μια σταρ, τι χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένας θρύλος σαν τον δικό σας;
Νομίζω πως γίνεσαι θρύλος όταν καταφέρεις να επιβιώσεις από την τρέλα αυτής της δουλειάς μέσα στον χρόνο. Τότε σου ανήκει αυτός ο χαρακτηρισμός, αν και δεν νιώθω ότι ανήκει σε μένα. Οταν θες να πετύχεις στη σόουμπιζ, πρέπει να σε καίει η επιθυμία σου να ασχοληθείς με αυτή, να μη θες να κάνεις τίποτα άλλο και να είσαι έτοιμος να αφήσεις πίσω σου πολλά πράγματα από τη ζωή που ήξερες.
- Για σας ήταν επιθυμία έκφρασης ή ματαιοδοξία;
Προσωπικά γνώριζα τι ήθελα να κάνω από την ηλικία των 4, οπότε δεν μπορώ να σου απαντήσω τι από τα δύο ήταν. Ηταν κάτι εντελώς φυσιολογικό, δεν υπήρχε άλλη διέξοδος.
- Επειδή όμως εγώ σας θεωρώ θρύλο, θα ήθελα να ξέρω αν σκέφτεστε ποτέ τι μπορεί να νιώθει ένας τύπος σαν και μένα όταν στέκεται απέναντί σας… Γιατί προσωπικά νομίζω ότι αρχίζω να τα χάνω.
Φαντάζομαι ότι είναι λογικό να αισθάνεται κάποιος νευρικότητα, όμως αν με γνωρίσεις καλύτερα ή περάσεις λίγο περισσότερο χρόνο μαζί μου, δεν θα το σκέφτεσαι καν.
- Πολλοί τραγουδιστές έχουν αποπειραθεί να κάνουν κινηματογραφική καριέρα, αλλά οι περισσότεροι τρώνε τα μούτρα τους. Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που εσείς όχι μόνο το καταφέρατε, αλλά βραβευτήκατε και με Οσκαρ;
Από την αρχή αυτό που ήθελα να γίνω ήταν ηθοποιός. Η γνωριμία μου και ο γάμος μου με τον Σόνι Μπόνο ήταν ο λόγος που ασχολήθηκα επαγγελματικά με το τραγούδι. Το αστείο είναι πως ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζω την καχυποψία, από τη μια, πολλών ηθοποιών που δεν με βλέπουν ως ηθοποιό και, απο την άλλη, πολλών τραγουδιστών που δεν με βλέπουν ως τραγουδίστρια. Από τη στιγμή όμως που κατάφερα να έχω στις πλάτες μου μια καριέρα 45 ετών και με τις δύο ιδιότητες δεν με απασχολεί καθόλου τι πιστεύει ο καθένας.
- Εχετε ποτέ κλάψει εξαιτίας μιας κακής κριτικής;
Εννοείται πως ναι. Και δεν νομίζω πως πρόκειται ποτέ μου να το συνηθίσω. Αν η δουλειά μου ήταν να κατασκευάζω ηλεκτρικές σκούπες και κάποιος έγραφε ότι είναι για πέταμα, προφανώς δεν θα με πείραζε. Οταν όμως είσαι εσύ η ίδια το αντικείμενο της κριτικής, είναι δύσκολο να μην το πάρεις προσωπικά.
- Σε ποιο δωμάτιο του σπιτιού σας κρατάτε όλα τα βραβεία που έχετε μαζέψει τόσα χρόνια;
Στο γραφείο μου - και μου αρέσει να τα κοιτάζω. Οπως μου έχει πει και η Μέριλ Στριπ, «δεν κάνεις τη δουλειά σου για να κερδίσεις βραβεία, αλλά είναι πολύ ευχάριστο αφότου κάνεις τη δουλειά σου να σε βραβεύουν γι’ αυτή».
- Στις φλέβες σας τρέχει αρμένικο αίμα, ινδιάνικο Απάτσι αίμα…
Τσερόκι, όχι Απάτσι (γελάει).
- Βλέπετε, άρχισα να τα χάνω. Τσερόκι αίμα, λοιπόν. Εχετε σκεφτεί την πιθανότητα να τρέχει στις φλέβες σας και ελληνικό αίμα;
Μπορεί. Εδώ είναι Αμερική. Μπορεί να τρέχει οποιοδήποτε αίμα θέλεις στις φλέβες του καθένα. Γιατί όχι και ελληνικό;
- Η κολλητή σας φίλη Μέριλ Στριπ έχει επισκεφτεί την Ελλάδα. Εσείς;
Ηθελα πολύ να είμαι στο «Mamma Mia!» και να δουλέψω με τη Μέριλ που μου το είχε προτείνει, αλλά δυστυχώς εκείνο τον καιρό βρισκόμουν σε περιοδεία. Είναι κρίμα που δεν έχω καταφέρει ποτέ μου να επισκεφτώ την Ελλάδα. Αν και έχω έναν κολλητό φίλο που περνάει απαραίτητα έναν μήνα κάθε χρόνο στη χώρα σας.
- Η ζωή σας είναι σημαδεμένη από αλλαγές, τόσο καλλιτεχνικές όσο και φυσικές, σωματικές. Πιστεύετε ότι κάποιοι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε μια εκδοχή του εαυτού τους η οποία δεν τους εκφράζει, δικαιολογώντας το ως Θεού θέλημα;
Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι δυστυχώς ζούνε τη ζωή τους εγκλωβισμένοι στις φοβίες τους απέναντι σε οποιαδήποτε αλλαγή. Γι’ αυτό και πιστεύω πως είναι σημαντικό να θυμάσαι συνεχώς ότι έχεις μόνο μια ζωή και μια ευκαιρία για να κάνεις αυτό που θέλεις και σε εκφράζει.
- Πώς αισθάνεστε απέναντι στον χρόνο που περνάει και όλους μάς γερνάει;
Φυσικά και το σιχαίνομαι. Δεν έχω ακούσει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό που λένε κάποιοι δήθεν, ότι δηλαδή αισθάνονται υπέροχα που μεγαλώνουν και ότι γίνονται πιο ώριμοι. Είναι κουραφέξαλα.
protothema
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου