Η επιλογή των παιδικών σειρών που μας άφηναν με ανοιχτό το στόμα ήταν δύσκολη και μπορεί να μην ικανοποιεί όλα τα γούστα. Το ζήτημα όμως δεν είναι να θυμηθούμε ποιες ήταν οι καλύτερες σειρές τότε, αλλά να καταλάβουμε πόσες είναι οι χειρότερες σειρές σήμερα. Διαφωνεί κανείς;
He-Man: The Master of (my) universe
Μιλάμε για κόλλημα. Για παράνοια, για αρρώστια. Με το ροζ, τρέντι με V μπλουζάκι του όταν ήταν απλός άνθρωπος, με μπράτσα από άλλη ράτσα όταν γινόταν υπεράνθρωπος. Πολεμούσε τον Σκέλετορ και τα τσιράκια του, είχε για κατοικίδιο μια τίγρη που μεταμορφωνόταν κι αυτή, μια καλή μάγισσα με τσιριχτή φωνή και μια εξ αγχιστείας αδερφή, τη Σίρα, που ήταν μια χαρά γκόμενα. Το σπάνιο επεισόδιο που παίζουν μαζί (η Σίρα ήταν από μόνη της βασικός χαρακτήρας) μακράν το κορυφαίο. Respect…
Μου τη δίνουν τα στρουμφάκια
Ποιος ντρέπεται τώρα να πει ότι τα έβλεπε κάθε φορά; Εσύ; Εσύ; Κι εσύ; Μπα, τι λέτε; Αφού ρίχνετε κλεφτές ματιές ακόμη και στις μέρες μας που τα δείχνει το Star όταν δεν έχει Στέφανο Χίο. Προκόπης, Ξεφτέρης, Σκουντούφλης, Λιχούδης, Πάπα και Μπάρμπα Στρουμφ, ο κορυφαίος όλων Γκρινιάρης και φυσικά, αυτή η ξανθιά όαση του στρουμφοχωριού, η Στρουμφίτα. Ποιον διάολο γούσταρε τελικά, δεν μάθαμε ποτέ. Γιατί;;; Ψιτ, Δρακουμέλ… Είσαι λούζερ.
Είναι μία, μόνο μία…
Η Φρουτοπία με τον Αιμίλιο το μήλο, το Βρασίδα το κρεμμύδι, τον Θάνο το κολοκυθάκι, τη Μάτα τη Ντομάτα, τον Ανανία τον πεπόνι (γιατί όχι ανανάς; Ποιος ξέρει…). Ανατολικά του Πιπερού, η μαγική χώρα των φρούτων και των ζαρζαβατικών, όπως τη γέννησε η μοναδική φαντασία του Ευγένιου Τριβιζά. Στο ποδόσφαιρο ήμασταν με την Κόκκινη Θύελλα. Στην ιστορία με τον Πίκο Απίκο. Λες από αυτόν να κόλλησα το μικρόβιο της δημοσιογραφίας. Δεν ξέρω. Μπορεί. Ελπίζω να μην έχουν κολλήσει το μικρόβιο του διευθυντή της εφημερίδας Τρέχα Γύρευε Αριστομένη… Σφιχτοχέρη και ο Δρακουλαράκος. Τουλάχιστον, ο Μανώλης ο Μανάβης σώθηκε. Α ρε Πίκο. Πάλι καλά που ήσουν κι εσύ…
Εμπρός καλό μου χέρι… (γράψε τίποτα καλό)
Κάποιος έχει πει ότι «η βλακεία είναι ανίκητη», αλλά αν δεν έχει γνωρίσει ή δει τον Αστυνόμο Σαϊνη να μεγαλουργεί με όπλο την ανοησία του, τις γκάφες και τις γκέλες του. Παρόλα αυτά, τον βλέπαμε, τσαντιζόμασταν με τον Mr. Claw που δεν είδαμε ποτέ τη φάτσα του και αναρωτιόμασταν, αν δεν ήταν η κόρη του Πένι και ο γκατζετάκιας σκύλος του Μπρέιν, πώς θα τα κατάφερνε; Καλά, για τον «Γκούφη» αστυνομικό με τη μουστάκα, ούτε λόγος…
Transformers!
Οι Autobots εναντίον των Decepticons σε μια μάχη ρομπότ που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει η ιστορία και πολύ δύσκολα θα γνωρίσει και το μέλλον. Πειράζει που γουστάραμε πολύ τα αεροπλάνα των κακών, αλλά όχι φυσικά τον Megatron; Άλλωστε, ο Optimus Prime είναι ο τύπος που θα θέλαμε να ήμασταν αν πιστεύαμε στη… μετενσάρκωση. Νταλικέρης δηλαδή; Νταλικέρης. Γιατί όχι; Με αφίσες από μια γκόμενα κολλημένες πάνω από το τιμόνι μας. Ποια γκόμενα; Αυτήν την από την κινηματογραφική μεταφορά του καρτούν. Τη Μέγκαν Φοξ κύριοι. Τη Μέγκαν Φοξ…
Θάντερκατς
Λένε ότι θα βγουν και σε ταινία… Ελπίζω να μην είναι ψέματα. Από τώρα σκέφτομαι ποια μπορεί να παίξει την Τσιτάρα. Ελπίζω να μην ασχοληθούν τόσο με την ταχύτητα του χαρακτήρα, όσο με τη σέξι υπόστασή της. Ναι, αυτή ήταν η πρώτη καρτουνίστικη φαντασίωση μας. Πριν και από την Τζέσικα Ράμπιτ. Όπως αυτή η σειρά ήταν η μεγάλη μας αρρώστια. Μέχρι και το σπαθί είχα αγοράσει και κάθε φορά που σκαρφάλωνα τους καναπέδες για να το… μεγαλώσω, το έτρωγα στον ποπό μου, γιατί όλο κάτι έσπαγα. Πάνθρο, Τίγκρα και… Λάιονο! Αυτός με το emo μαλλί, ο ένας και ο μοναδικός. Τι λέω; Παράκρουση. Όσο για το Μάμρα; Σναρφ, σναρφ…
My name is Τζο, Τζι Α Τζο
Πολλοί έχουν κατακρίνει τη συγκεκριμένη σειρά, ότι μας «μπόλιαζε» με βία και πόλεμο, αλλά μάλλον δεν έχουν καταλάβει την πραγματική αξία τους. Άλλωστε, τα μικρά παιδιά αγαπούν τις «μάχες», ειδικότερα όταν αυτές είναι πολύχρωμες. Δεκάδες χαρακτήρες, ακόμη περισσότερες αποστολές, ονόματα που δεν θυμάται κανείς (άντε, να πούμε τον Κόμπρα), αλλά μια σειρά κινουμένων σχεδίων που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς.
Πάλι πατάτα έκανες
Η διαχρονική αξία του Mr. Potatohead φάνηκε όταν σε ένα από τα κορυφαία φιλμ κινουμένων σχεδίων, το Toy Story, o Πατάτας είχε βασικό ρόλο ανάμεσα στα παιχνίδια ενός παιδικού δωματίου. Αλλά, υπήρχε και στην τηλέοραση μαζί με την οικογένειά του, τα αυτιά που έβγαιναν, την κόκκινη μύτη και κάτι πόδια που ξεκινούσαν από την κοιλιά του. Φλώρικο; Σιγά ρε. Ράμπο…
Χελωνονιντζάκια
Ντονατέλο, Ραφαέλο, Λεονάρντο και Μικελάντζελο. Ο τελευταίος, ήταν η μεγαλύτερη μορφή όλων. Ο τύπος που κάθε παρέα έχει κι αν δεν έχει, εύχεται να βρει. Όλοι μαζί εναντίον του Σρέντερ. Κι όταν έρχονταν τα δύσκολα, έμπαινε στη μέση ο Σπλίντερ, ο μοναδικός ποντικός που συμπάθησα στη ζωή μου (ακόμη και με τον Μίκυ Μάους δεν τα πήγαινα πολύ καλά) και καθάριζε. Κάτι σαν τον Μιγιάγκι, που γλίτωνε τον Λαρούσο (άλλο θέμα αυτό, μεγάλο).
Silverhawks
Πολλοί από εμάς τους έχουμε ξεχάσει, ίσως επειδή τότε τα αγγλικά μας δεν ήταν υψηλού επιπέδου και η λέξη ήταν δύσκολη για να τη συγκρατήσει το μυαλό μας. Για προσπαθήστε όμως, να θυμηθείτε λίγο καλύτερα. Για δείτε μερικές σκηνές από το βίντεο. Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Α, καταλάβατε τώρα, ε;
Αυτό το τσαντάκι θέλω
Τι να μας πει μια γυναικεία τσάντα, ακόμη κι αν μέσα έχει ολόκληρο στεγνωτικό μηχάνημα; Εδώ, μιλάμε για το τσαντάκι του Sport Billy, που αν ήθελε μπορούσε να βγάλει από μέσα και την Τζέσικα Μπίελ. Σε γενικές γραμμές, ψιλοφλωράκος ήταν, αλλά για κάποιο λόγο το βλέπαμε. Εντάξει, δεν το γράφαμε και στο βίντεο..
Bravestar
Για το τέλος έχουμε: Με τα μάτια του γερακιού, με τα αυτιά του λύκου, με τη δύναμη της αρκούδας και με την ταχύτητα του πούμα. Όλα αυτά είχε ο Μάρσαλ Μπρέιβσταρ μαζί και το ανθρωποειδές άλογο Thirty/Thirty που έπινε μπύρα αντί για νερό και κουβαλούσε όπλο. Στο Νέο Τέξας. Το αγαπήσαμε, το λατρέψαμε, το θυμόμαστε…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου