Έτσι οι δικηγόροι του αποφάσισαν να αλλάξουν την υπερασπιστική του γραμμή υποστηρίζοντας πως ότι έγινε, έγινε την συναίνεση της καμαριέρας.
Νωρίτερα, η δικαστής που έχει αναλάβει την υπόθεση εις βάρος του γενικού διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είχε ζητήσει την παράταση της κράτησής του, μολονότι οι συνήγοροί του είχαν ζήτησαν να αφεθεί ελεύθερος με την καταβολή εγγύησης, ύψους ενός εκατ. δολαρίων.
Αυτός είναι ο Ντομινίκ Στρος-Καν
Μία ολοκληρωμένη προσωπογραφία και περιγραφή της ζωής και της σταδιοδρομίας του Ντομινικ Στρος-Καν δημοσίευσε το capital.gr:
"Όταν το 2007 ο Ντομινίκ Στρος-Καν οριζόταν επικεφαλής του ΔΝΤ, ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Libération, Jean Quatremer τολμούσε να γράψει (προφητικά, όπως αποδείχθηκε): «το μοναδικό πραγματικό πρόβλημα του Στρος-Καν είναι η σχέση του με τις γυναίκες. Είναι τόσο πιεστικός που φθάνει στα όρια της παρενόχλησης. Γεγονός γνωστό στον κόσμο των μίντια, για το οποίο όμως δεν μιλά κανείς (είμαστε στη Γαλλία)».
Πράγματι, η Γαλλία είναι η χώρα όπου ο Φρανσουά Μιτεράν είχε μια δεύτερη οικογένεια (και μία εξώγαμη κόρη), χωρίς ποτέ αυτό το «κοινό μυστικό του Παρισιού» να διαρρεύσει στον δημόσιο λόγο, καθώς θεωρούνταν αυστηρά ιδιωτικό δεδομένο, άσχετο με τα προεδρικά καθήκοντα. Όπου, επί προεδρίας Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, η τότε Πρώτη Κυρία απηύθυνε συχνά πυκνά στις μυστικές υπηρεσίες το ερώτημα «έχετε καμία ιδέα πού κοιμάται απόψε ο άντρας μου;». Ή όπου στην αναμέτρηση του 2007, ποτέ δεν προέκυψε στην προεκλογική εκστρατεία ότι τόσο ο Νικολά Σαρκοζί όσο και σοσιαλίστρια αντίπαλός του Σεγκολέν Ρουαγιάλ βρίσκονταν σε διαδικασία χωρισμού από τους συντρόφους τους.
Ωστόσο, η υπόθεση Στρος-Καν πολύ απέχει από το στερεότυπο της σύγκρουσης των «γαλλικών ηθών» με την πολύ πιο αυστηρή αντίληψη των Αγγλοσαξόνων για την σεξουαλική παρενόχληση και το δικαίωμα των πολιτών να γνωρίζουν για την ιδιωτική ζωή των ηγετών τους. Ο επικεφαλής του ΔΝΤ κατηγορείται για το ποινικό αδίκημα της σεξουαλικής επίθεσης –και δυστυχώς για αυτόν είναι πολλοί οι γνωρίζοντες που θα σπεύσουν προκαταβολικά να δικαιώσουν την κατηγορούσα αρχή.
Άλλωστε ήδη με την έλευσή του στην Ουάσιγκτον ο “DSK”, όπως τον αποκαλούν οι συμπατριώτες του, βρέθηκε στο επίκεντρο ροζ σκανδάλων.
Τον Οκτώβριο του 2008 διέρρευσε ότι το ΔΝΤ διεξήγαγε εσωτερική έρευνα κατά του εκτελεστικού διευθυντή του για τις συνθήκες πρόσληψης μιας Γαλλίδας stagiaire, αλλά και για την ευνοϊκή μετάθεση της οικονομολόγου Πίροσκα Νάγκυ, πρώην επικεφαλής της διεύθυνσης Αφρικής του Ταμείου, με την οποία, όπως κατήγγειλε ο σύζυγός της, ο DSK είχε ένα one night stand στο Φόρουμ του Νταβός. Η έρευνα απάλλαξε τον Στρος-Καν από την κατηγορία της «σύγκρουσης κατάχρησης θέσης», ο ίδιος έκανε λόγο για «σφάλμα κρίσεως» στη σχέση του με μια υφισταμένη του, και ζήτησε συγγνώμη.
Ως εδώ όλα μοιάζουν συναινετικά (αν και η Νάγκυ εκ των υστέρων έριξε σκιές επ’ αυτού). Ωστόσο, ο Στρος-Καν δεν φαίνεται να πέρασε το κατώφλι της βίαιης συμπεριφοράς για πρώτη φορά προχθές στο Sofitel της44ης Οδού. Τον Φεβρουάριο του 2007 η νεαρή δημοσιογράφος και συγγραφέας Τριστάν Μπανόν κατήγγειλε ότι λίγα χρόνια νωρίτερα είχε δεχθεί επίθεση από τον DSΚ στο πλαίσιο ενός ραντεβού που του είχε ζητήσει για μια σειρά συνεντεύξεων με δημόσια πρόσωπα, με θέμα «το μεγαλύτερο λάθος μου» (ο ίδιος δεν είχε ακόμη διαπράξει το δικό του...). Το ραντεβού ξεκίνησε με παρακλήσεις του τύπου «θα δίνω καλύτερη συνέντευξη αν μου κρατάς το χέρι» και κατέληξε με πάλη στο πάτωμα. Η Μπανόν απέφυγε να καταθέσει μήνυση, όμως μέχρι και τώρα δέχεται πιέσεις από το επιτελείο Στρος-Καν για να μην μιλήσει...
Οι κατηγορίες κατά του Στρος-Καν αποτελούν κάτι το πρωτοφανές για δημόσιο πρόσωπο τέτοιας εμβέλειας (Ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ Μοσέ Κατσάβ, ο οποίος καταδικάσθηκε για βιασμό, αντιμετώπισε τη δικαιοσύνη μετά τη λήξη της θητείας του και σίγουρα αποτελούσε πρόσωπο με πολύ μικρότερο βάρος στη διεθνή σκηνή). Όσο για τις επιπτώσεις αυτής της υπόθεσης, φθάνουν πολύ πιο πέρα από την (προώρως τερματισθείσα, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις) προσωπική πολιτική διαδρομή του DSK. Και μόνο η αμηχανία στους κόλπους των Γάλλων Σοσιαλιστών, που αναζητούν εκ του μηδενός προεδρικό υποψήφιο, για να μη μιλήσουμε για την πτώση του ευρώ στις αγορές, το αποτυπώνουν αυτό καθαρά.
Με δεδομένο δε ότι η κούρσα διαδοχής που ανοίγει πριν την ώρα της για την ηγεσία του ΔΝΤ, αναμένεται να επικυρώσει την ανάληψη για πρώτη φορά αυτού του αξιώματος από μη Ευρωπαίο, αντιλαμβανόμαστε ότι ποτέ άλλοτε σεξουαλικό σκάνδαλο δεν υπήρξε τόσο καθοριστικό.
Ποιος είναι ο DSK
Γόνος εύπορης αριστερής εβραϊκής οικογένειας, ο Ντομινίκ Στρος-Καν μεγάλωσε μεταξύ Παρισιού, Μονακό και Μαρόκου. Σπούδασε νομικά, πολιτικές επιστήμες και οικονομικά, αλλά απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις για την περιώνυμη Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, στην οποία αργότερα θα θήτευε ως διδάσκων. Αρχικά ερευνητής και κατόπιν Πανεπιστημιακός, έφθασε ως επισκέπτης καθηγητής μέχρι το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, μετά από πρόσκληση της τότε κοσμήτορος Κοντολίζα Ράις.
Εντάχθηκε στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1976, στην τάση των πρώην "λαμπερτιστών" τροτσκιστών Λιονέλ Ζοσπέν και Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς. Βουλευτής το 1986-1993, υπηρέτησε από το 1991 ως υφυπουργός Βιομηχανίας στις κυβερνήσεις Κρεσόν και Μπερεγκοβουά. Το 1993 ίδρυσε τη δικηγορική εταιρεία "DSK Consultants" και πρωτοστάτησε με τον διευθυντή της Renault, Ρεϊμόν Λεβί και τον εκατομμυριούχο Βενσάν Μπολορέ στη δημιουργία του "Κύκλου Βιομηχανίας" για την προώθηση των γαλλικών συμφερόντων στις Βρυξέλλες. Το 1995 εξελέγη δήμαρχος του παρισινού προαστίου της Σαρσέλ, την οποία αδελφοποίησε με τη Νετάνια του Ισραήλ. Το 1997 ανέλαβε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών στην κυβέρνηση της "πληθυντικής Αριστεράς" υπό τον Ζοσπέν.
Πρωτοστάτησε στην μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3%, όπως απαιτούσε η είσοδος της Γαλλίας στο Ευρώ, προώθησε την ιδιωτικοποίηση της France Τelecom, αλλά συγκρούσθηκε με την υπουργό Εργασίας Μαρτίν Ομπρί (νυν Γ.Γ. του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος) για τον τρόπο εφαρμογής του 35ωρου.
Το 1999 παραιτήθηκε για να υπερασπισθεί δικαστικά τον εαυτό του από κατηγορίες για σκάνδαλα σχετιζόμενα με την Elf Aquitaine και το φοιτητικό ταμείο MNEF.
Το 2005 υποστήριξε θερμά το "Ναι" στο Ευρωσύνταγμα.
Διεκδίκησε (με τη στήριξη κυρίως της τάσης του Μισέλ Ροκάρ) το χρίσμα Γάλλων Σοσιαλιστών στις προεδρικές εκλογές του 2007 λαμβάνοντας 20,83% των ψήφων της κομματικής βάσης, έναντι 60,60% της Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
Τον Ιούλιο του 2007, ενώ βρισκόταν σε συνέδριο υπέρ της Ουκρανικής "Πορτοκαλί Επανάστασης" στη Γιάλτα, ονομάσθηκε (κατόπιν επιμονής του Νικολά Σαρκοζί) υποψήφιος της Ε.Ε. για την ηγεσία του ΔΝΤ. Εξελέγη στις 29 Σεπτεμβρίου 2007 με ανθυποψήφιο τον Τσέχο Γιόζεφ Τοσόφκσι, που πρότεινε η Ρωσία. Από τη θέση αυτή χειρίσθηκε την κρίση της ευρωζώνης, η οποία έδωσε στο ΔΝΤ μια βαρύτητα την οποία έμοιαζε να είχε χάσει στην διεθνή σκηνή.
Το 2009 ονομάσθηκε για πρώτη φορά, μαζί με τον Ζακ Σιράκ, "πιο αγαπημένος πολιτικός των Γάλλων" στο βαρόμετρο του περιοδικού Paris-Match. Θεωρούνταν βέβαιο ότι στα τέλη Ιουνίου θα κατέθετε (με τις καλύτερες των προοπτικών) την υποψηφιότητά του για το χρίσμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012.
Από το 1993 προσκαλείται στο Φόρουμ του Νταβός και από το 2000 στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ.
Είναι παντρεμένος σε τρίτο γάμο από το 1995 με τη δημοσιογράφο Αν Σεκνκλέρ, την πιο αγαπημένη τηλεοπτική φιγούρα των Γάλλων, η οποία εγκατέλειψε την εκπομπή της "Sept sur Sept" όταν ο άντρας της έγινε υπουργός".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου