σκίζει τη γεμάτη αγωνία σιωπή στην αίθουσα αναμονής των Εκτακτων Περιστατικών του θεραπευτηρίου «Metropolitan» στο Νέο Φάληρο. Ο Theo σε μια στιγμή πέρασε στην αιωνιότητα. Ολοι πάγωσαν, ακόμη και τα δάκρυα! Μόνο τα βλέμματα συναντιούνταν με απορία.
Η Φοίβη Οικονομοπούλου, η σύντροφος της ζωής του δεν υπήρχε πουθενά. Είχε καταρρεύσει έξω από το χειρουργείο. Ενα μπουλούκι νεαρών παιδιών αγκάλιασε την Ελένη και την τράβηξε προς τα έξω για λίγες κουβέντες συμπαράστασης. Ο Κώστας Αποστολίδης, ο γαμπρός του Θόδωρου Αγγελόπουλου, άντρας της Αννας, μπαινόβγαινε με ένταση στους χώρους του νοσοκομείου. Οσο για τον Ανδρές Σινάνο, τον περίφημο διευθυντή Φωτογραφίας των ταινιών του Αγγελόπουλου, δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.
Ηταν τεσσερισήσι εφιαλτικές ώρες από τη στιγμή που μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο ο Θόδωρος Αγγελόπουλος -πολυτραυματίας, με τις ελπίδες να λιγοστεύουν από λεπτό σε λεπτό- που έζησαν η οικογένειά του, οι φίλοι και οι συνεργάτες του, αλλά και οι θαυμαστές του που περίμεναν υπομονετικά στην αίθουσα αναμονής για να μάθουν την εξέλιξη της κατάστασής του.
Η κατάσταση του Θόδωρου Αγγελόπουλου χειροτερεύει. Στους διαδρόμους ψιθυρίζεται ότι μέσα στο χειρουργείο έπαθε και τρίτη ανακοπή, ενώ η ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία είναι αυτή που ανησυχεί περισσότερο τους γιατρούς του.
Αναστατωμένος εμφανίζεται στην είσοδο ο υφυπουργός Εξωτερικών Δ. Δόλλης: «Είναι πολύ φίλος και ήρθα να τον δω» αρκέστηκε να δηλώσει και κατευθύνθηκε προς το χειρουργείο. Λίγη ώρα μετά εμφανίστηκε ο Γιώργος Ανωμερίτης, πολύ προβληματισμένος και ο υφυπουργός Πολιτισμού Γιώργος Νικητιάδης, κι αυτός φίλος του που με βήμα γρήγορο έτρεξε έξω από την πόρτα τοου χειρουργείου.
Καθώς οι λεπτοδείκτες του ρολογιού έτρεχαν, κορυφωνόταν η αγωνία. Ολο και περισσότερα δακρυσμένα μάτια τριγύρω. Η Ελένη βγήκε έξω και τα γαλανά μάτια της ήταν βουρκωμένα. Την πλησιάσαμε. «Λυπάμαι, δεν ξέρω τίποτα» μας είπε. Ομως δεν άργησε να μάθει την πικρή αλήθεια. Μπαίνει στο χειρουργείο και βγαίνοντας ξεσπάει σε λυγμούς. «Τον χάσαμε, τον χάσαμε τον μπαμπά», φωνάζει.
Η σιωπή γίνεται θρήνος. Κανείς δεν θέλει να παραδεχθεί αυτό που έχει συμβεί. Ο πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, ο σκηνοθέτης Χάρης Παπαδόπουλος, που υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη του Θόδωρου Αγγελόπουλου, έχει μαζέψει από τον πόνο: «Δεν μπορώ να το πιστέψω» ψέλλισε. Η άλλη κόρη του διάσημου σκηνοθέτη, η Αννα, προσπαθεί να φανεί δυνατή αυτές τις τραγικές ώρες. Βγαίνει από το νοσοκομείο, αλλά δεν αντέχει. Ξεσπά σε κλάματα στην αγκαλιά του αγαπημένου της συζύγου, Κώστα Αποστολίδη.
Ο σκηνογράφος Γιώργος Ζιάκας, που μία ώρα πριν από το ατύχημα ήταν μαζί με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στον τόπο των γυρισμάτων στη Δραπετσώνα, έχει κατακόκκινα μάτια από το κλάμα και πιάνει συνεχώς το κεφάλι του. Ο Δημήτρης Πιατάς, εκ των πρωταγωνιστών της τελευταίας του ταινίας, μπαίνει σε κατάσταση πανικού: «Τι να πω… Χθες ήμασταν μαζί στο γύρισμα».
Ο Ιταλός παραγωγός της ταινίας του Theo, Aμαντέο Παγκάνι, έκλαιγε σαν παιδί. Νεκρική σιγή στην αίθουσα αναμονής ενώ οι γιατροί κατέβαιναν για να δώσουν το ανακοινωθέν. «Ηταν άδικο» δήλωσε ο διευθυντής Χειρουργικής, κ. Χατζηγιαννάκης. Ακόμα και οι αστυνομικοί απέξω συγκινήθηκαν. «Ταξίδεψε την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου».
«ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ»
«Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος πέθανε όπως ήθελε να πεθάνει. Στο γύρισμα». Συγκλονιστική η δήλωση στην «Espresso» του ομότεχνού του και πολύ καλού του φίλου Γιώργου Κατακουζηνού, που δείχνει τη μανία που είχε ο μεγάλος δημιουργός να «φυλακίσει» το καλύτερο πλάνο και να μαγέψει τους σινεφίλ που γέμιζαν ασφυκτικά τις αίθουσες στις πρεμιέρες των έργων του.
Ο Γιώργος Κατακουζηνός κλαίει και μιλά για τον σπουδαίο φίλο του. Η κουβέντα δεν έχει ειρμό. Είναι φυσικό. Δεν μπορεί ακόμα να το συνειδητοποιήσει… «Τι να πω... Μιλάμε για το τέλος μιας εποχής. Θυμάμαι τρία νέα παιδιά, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Παντελή Βούλγαρη κι εμένα, που ανεβοκατέβαιναν την Πανεπιστημίου για να πάνε στα σπίτια τους και μιλούσαν για τον κινηματογράφο. Ενα ακόμα θέλω να σας πω. Ο Θόδωρος περισσότερο από όλους άφησε έργο πίσω του, και ότι πέθανε όπως ήθελε να πεθάνει. Στο γύρισμα»!
Η είδηση του απροσδόκητου θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου προκάλεσε παγκόσμια θλίψη και συγκίνηση… Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Εμίρ Κουστουρίτσα υπήρξαν «αντίπαλοι» το 1995 στις Κάννες, όταν ο Σέρβος σκηνοθέτης πήρε τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία του «Underground» και ο Ελληνας σκηνοθέτης το Μεγάλο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών για το «Βλέμμα του Οδυσσέα», το οποίο γυρίστηκε και στη Σερβία. Ο Κουστουρίτσα αποχαιρετώντας τον μεγάλο Ελληνα σκηνοθέτη τον χαρακτήρισε «μεγάλη μορφή του ευρωπαϊκού πολιτισμού» και σχολίασε: «Είναι συγκλονιστικό, ιδίως όταν συνειδητοποιείς ότι μπορούσε να γυρίσει κι άλλες ταινίες και να εμπλουτίσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό με τα έργα του. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να μαθαίνεις ότι δεν πέθανε από φυσικά αίτια».
Η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει: «Εβρεχε γλυκά χθες το βράδυ, όπως τότε που μας συμφιλίωνες με το δάκρυ μας, που μας φανέρωνες τα Κύθηρα, που μας δώριζες την Ελλάδα, που μας χάιδευες το παιδί μέσα μας… Και σαν διάλεξες να φύγεις, πρόλαβες και μας πέρασες στην άλλη θάλασσα: στην αξιοπρέπεια και στο όνειρο».
Φίλοι και συνεργάτες του Θόδωρου Αγγελόπουλου μίλησαν για τον μάγο του ελληνικού κινηματογράφου.
Νίκος Κούνδουρος: «Ο Αγγελόπουλος μπορούμε να πούμε ότι ήταν σκάνδαλο στην ελληνική κινηματογραφική κοινωνία, διότι πάρα πολύ γρήγορα ξέφυγε από την ελληνική μιζέρια και βρέθηκε να είναι Ευρωπαίος και διεθνής. Αυτό το πράγμα δεν το περιμέναμε και δεν το συγχωρούσαν και όλοι. Ο Αγγελόπουλος, για τη δική μου ματιά, πήρε τον επαρχιώτικο ελληνικό κινηματογράφο και τον πήγε έξω και τον έκανε παγκόσμιο».
Κώστας Φέρρης: «Είναι παράλογο. Δεν έχω συνέλθει ακόμα. Εχει παγώσει το αίμα μου. Εχω μείνει άναυδος».
Χάρης Παπαδόπουλος: «Ανέδειξε τη χώρα του σε όλο τον κόσμο. Μίλησε για μια άλλη Ελλάδα, που αντιστέκεται, μια Ελλάδα της αξιοπρέπειας και της ελπίδας. Ημουν πολύ τυχερός που έκανα ταξίδι μαζί του σε πέντε ταινίες».
Εύα Κοταμανίδου: «Αναπάντεχο. Ο Θόδωρος έφυγε πάνω στη δημιουργία του. Σκηνοθετούσε, έγραφε τα σενάριά του, έγραφε ποιήματα. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν ένας πλήρης δημιουργός».
Ο διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Αρβανίτης, που συντρόφευσε τον Αγγελόπουλο από την πρώτη μικρού μήκους ταινία, δήλωσε: «Είναι ο άνθρωπος που στερέωσε τον ελληνικό κινηματογράφο. Η Ελλάδα με τον θάνατό του έγινε φτωχότερη».
Ο Τάσος Μπουλμέτης πρόσθεσε: «Υπήρξε ένας πολύ μεγάλος δημιουργός. Ανέδειξε την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ο “Θίασος” είναι η αγαπημένη μου ταινία και από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου».
Ο συμμαθητής του Λευτέρης Παπαδόπουλος, που τους συνέδεε φιλία εξήντα χρόνων από την Α’ Γυμνασίου, υπογράμμισε εν κατακλείδι: «Πήρε την Ελλάδα από το χέρι και την οδήγησε στο εξωτερικό. Εκανε την Ελλάδα να την κοιτάζουν με θαυμασμό».
Συγκλονισμένος ο Δημήτρης Πιατάς, που συμπρωταγωνιστεί στην τελευταία ταινία του Αγγελόπουλου «Η άλλη θάλασσα»: «Είμαστε στο προηγούμενο γύρισμα στον Πειραιά, το οποίο και ολοκληρώθηκε. Η επικοινωνία μου με τον Τεό ήταν συγκλονιστική. Ηταν ένας ευχάριστος άνθρωπος, με κέφι, δημιουργικότητα και κανένα προαίσθημα του άγριου φευγιού του. Κι αυτό μας συγκλόνισε όλους μας. Το άσπρο-μαύρο».
Ο Μίκης Θεοδωράκης αργά χθες το βράδυ δήλωσε: «Ο απρόσμενος και τραγικός θάνατος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου είναι μεγάλη απώλεια για τον κινηματογράφο, για την τέχνη και την Ελλάδα».
Η «ΑΛΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ» ΚΑΙ Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η κόρη του μεγάλου Θόδωρου Αγγελόπουλου, η Ελένη, που βαδίζει στα χνάρια του πατέρα της, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες της «Espresso», ανέλαβε να ολοκληρώσει το κύκνειο άσμα του πατέρα της. Την «Αλλη θάλασσα» που άφησε στη μέση, γιατί κόπηκε το νήμα της ζωής του. Η Ελένη Αγγελοπούλου σπούδασε δημοσιογραφία και σκηνοθεσία στο Λονδίνο και γυρίζοντας στην Ελλάδα γύρισε την πρώτη μικρού μήκους ταινία της, με τίτλο «Μνήμη ακίνητη», που παίχτηκε πέρσι στο Φεστιβάλ της Δράμας και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Η Ελένη Αγγελοπούλου καλείται τώρα να μεταφέρει στο σελιλόιντ το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο πατέρας της μέσα από την ταινία του, η οποία αναφέρεται στην οικονομική κρίση της χώρας μας, θέμα που δεν είχε αφήσει αδιάφορο τον διάσημο Ελληνα σκηνοθέτη.
Είναι η ιστορία μιας ομάδας ηθοποιών που θέλει να ανεβάσει το έργο του Μπ. Μπρεχτ «Η όπερα της πεντάρας», αλλά δεν τα καταφέρνει, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Υπάρχει όμως και η σχέση ενός πατέρα με την κόρη του, που συμβολίζουν το πρόσωπο που δημιούργησε την κρίση και εκείνο που έχει υποστεί τις συνέπειές της.
Ο «ποιητής των εικόνων», όπως τον είχαν χαρακτηρίσει στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα, μιλώντας για την ταινία του σε συνέντευξη που έδωσε στην ιταλική εφημερίδα «Ιλ Μεσαντζέρο» το καλοκαίρι του 2011, όταν είχε αρχίσει το ρεπεράζ, είχε εκφράσει την αγωνία του για την κατάσταση που όλοι βιώνουμε: «Η κατάσταση που ζούμε είναι φοβερή. Ολα αυτά για τα οποία είχαμε παλέψει δεν έγιναν πραγματικότητα. Η οικονομική και χρηματιστηριακή κρίση της χώρας μου με αφήνει άναυδο. Δεν βλέπω διέξοδο. Εζησα τη ναζιστική εισβολή και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, αλλά στο τέλος αυτής της κρίσης δεν βλέπω φως».
Βαθιά πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, σε άλλο σημείο της ίδιας συνέντευξης έκανε λόγο και για τους πολιτικούς: «Ο χρόνος της πολιτικής τελείωσε. Είναι η εποχή των μάνατζερ. Δεν βλέπετε πως οι πρωθυπουργοί διοικούν τις χώρες σαν ποδοσφαιρικές ομάδες;»
ΤΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου. Είχε δει πολλές φορές φίλους του να πεθαίνουν, ενώ αυτός πρώτος είχε αγγίξει το άψυχο σώμα του μεγάλου Ιταλού ηθοποιού Τζιαν Μαρία Βολοντέ, που έφυγε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα».
«Αργά ή γρήγορα, επειδή μεγαλώνουμε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ιδέα του θανάτου. Επειτα, μεγαλώνοντας πολλαπλασιάζονται οι θάνατοι, οι απώλειες των φίλων» είχε πει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Οταν αντίκρισε νεκρό τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ, άρχισε να έρχεται αντιμέτωπος με την ευρύτερη έννοια του θανάτου και να φιλοσοφεί περί αυτού: «Ημουν ανάμεσα σε αυτούς που βρήκαν πεθαμένο το πρωί στο ξενοδοχείο τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ. Οταν στο ξενοδοχείο της Φλώρινας τον άγγιξα, η κρυάδα του θανάτου έγινε ταραχή. Εγινε ερώτημα για μένα και για την ανθρώπινη ύπαρξη. Το όριο, το τέλος ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, τα σύνορα ζωής και θανάτου. Τα όρια ανάμεσα στον έρωτα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην επικοινωνία. Αυτή η έννοια του ορίου, του τέλους ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο μπαίνει σαν θέμα των συνόρων με την ευρύτερη έννοια, όχι μόνο τη γεωγραφική, αλλά και της ζωής και του θανάτου».
Το τελευταίο αντίο στον Θόδωρο Αγγελόπουλο θα πουν φίλοι του και συγγενείς του την Παρασκευή στις 4.00 το απόγευμα στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.
Από την «Αναπαράσταση» στον Χρυσό Φοίνικα των Καννών και τον Λέοντα της Βενετίας
Εφυγε ο πιο λαμπρός σκηνοθέτης - «ποιητής» του συννεφιασμένου τοπίου! Ο κινηματογραφικός φακός του Θόδωρου Αγγελόπουλου αποτύπωσε με τον πιο ποιητικό τρόπο την ελληνική συννεφιά και τη θάλασσα, παλεύοντας πάντα με τον καιρό για να αιχμαλωτίσει τα λεγόμενα «αργά» και «φθινοπωρινά» πλάνα του. Ο ίδιος τόνιζε πάντα ότι παρ’ ότι είναι άνθρωπος του Νότου, έκανε ταινίες μόνο στη βόρεια Ελλάδα αποφεύγοντας τον ήλιο και κυνηγώντας -σχεδόν με μανία- εκείνη τη σχέση του ουρανού με τη θάλασσα στην οποία δεν φαίνεται τίποτα και τα καράβια δείχνουν μετέωρα.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνες δημιουργούς ταινιών, με διεθνή απήχηση την τελευταία τριακονταετία. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου του 1935 και εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Νομική στο τελευταίο έτος για να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Στη Γαλλία, όπου πρωτοπήγε το 1961, διδάχτηκε κοντά σε σπουδαίους δασκάλους την κινηματογραφική τέχνη του σινεμά-ντιρέκτ και μυήθηκε με τον πιο ενδελεχή τρόπο στα μυστικά της έβδομης τέχνης.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1964, ασχολήθηκε αρχικά με την κριτική του κινηματογράφου και λίγα χρόνια μετά έγινε συνιδρυτής με τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη του ιστορικού περιοδικού «Σύγχρονος κινηματογράφος». Το 1979 σκηνοθετεί την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους, τη θρυλική «Αναπαράσταση», που σαρώνει τα βραβεία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και κερδίζει ειδική μνεία της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Από εκείνη τη χρονιά το όνομά του γίνεται συνώνυμο μιας σειράς ποιητικών ταινιών που αποσπούν τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά βραβεία του κόσμου. Μεταξύ αυτών, ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών και οι Χρυσός και Αργυρός Λέων της Βενετίας.
Από τις κορυφαίες ταινίες του είναι οι «Μέρες του ‘36», «Ο θίασος» «Ο Μεγαλέξανδρος» «Ταξίδι στα Κύθηρα», «Ο Μελισσοκόμος», «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», «Το βλέμμα του Οδυσσέα», «Μια αιωνιότητα και μία μέρα», ενώ τελευταία κινηματογραφική του δουλειά ήταν η τριλογία «Το λιβάδι που δακρύζει», «Η σκόνη του χρόνου» και «Η άλλη θάλασσα», που δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Αξίζει να τονίσουμε ότι δύο ταινίες του, «Ο θίασος» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα», συμπεριλαμβάνονται στις εκατό καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Ο κορυφαίος σκηνοθέτης συνεργάστηκε στις ταινίες του με διεθνούς φήμης ηθοποιούς, όπως ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, η Ζαν Μορό, ο Ουίλιαμ Νταφόε και ο Χάρβεϊ Καϊτέλ. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας των πανεπιστημίων των Βρυξελλών, του Παρισιού, της Γκρενόμπλ και του Εσεξ.
Πηγη:
madata.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου